دیباچه ی وبلاگ

« الا یا ایها الساقی،ادر کاسا" و ناوِلها..... که عشق آسان نمود اول ، ولی افتاد مشکل ها  » (1)

به نام آن خداوند مهربانی که نوربخش هر نوری ، فروغ برتر از هر فروغی،ظاهر کننده ی هرظهوری و فریادرس هر فریادیست.
حمد و ثناء سزاوار آن مقصود عالمیان و شکر و سپاس ، شایسته ی آن محبوب قلوب مخلصان است. یاد او رفع کننده ی احزان است و مهر او هلاک کننده ی کلّ عاشقان.
در توصیف صفاتش،چه بیانی از بیان حضرت اطهر،که قلم الهی اش،مرحم قلب عاشقان،راهش راه وصال عارفان،فروغ ایزدیش روشن بخش جهان و جهانیان،پیامش صلح بین عالمیان و وجود جسمانی مبارکش بواسطه ی روح پربرکتش قبله گاه مومنان است:

"عشق در هرآنی عالمی بسوزد و در هردیار که علم بر افروزد ویران سازد، صدهزار مظلومان به کمندش بسته و صد هزار عارفان به تیرش خسته... هرسرخی که در عالم بینی از قهرش دان و هر زردی که در رخسار بینی از زهرش شمر، جز فناء دوائی نبخشد و جز در وادی عدم، قدم نگذارد.ولکن،زهرش در کام عاشقان از شهد خوشتر و فنایش در نظر طالب از صدهزار بقاء محبوب تر است" (2)

« دل من از هوس بوی تو ای مونس جان .... خاک راهیست که در پای نسیم افتاده ست » (3)

ای محبوب من،تورا قسم میدهم به بحر جودت که قسمت عطا فرمائی که این جوان حقیر در گلستان عشق تو قدم گذارد و در راه وصال به تو بکوشد و فانوس گم کردگان را به نور وصالت رهنما باشد که درهای رحمتت برسرتاسر عالمیان باز شده و سفره ی نعمتت گسترده تر...
ای محبوب من،جمیع احباء را از بساط قدس و قرب منع مفرما که به ذکرت زنده اند و به امید لقایت موجود و پاینده.

« خرم آن روز کزین منزل ویران بروم .... راحت جان طلبم وز پی جانان بروم
گرچه دانم که به جایی نبرد راه غریب.... من به بوی سر آن زلف پریشان برم » (4)

------
پی نوشت:
(1)    = غزل شماره ِ 1 – دیوان حافظ
(2)    = از مناجات حضرت بهاءالله
(3)    = غزل شماره 38 – دیوان حافظ
(4)    = غزل شماره ی 351 – دیوان حافظ